Ο κατατρεγμένος και άστεγος ,που στα χιλιοκατουρημένα γιαπιά κοιμάται,ειν' η ποίηση.Οι ξαφνικοί και αλλόκοτοι θόρυβοι που μες τη νύχτα τον ξυπνούν,σα παιδί άμαθο,είναι λόγια όμορφα που τα πιο ωραία τραγούδια θα'φτιαχναν.Τα πιο γλυκά του όνειρα,που τον ύπνο του στολίζουν,είναι η σιγουριά που αφήνει το πεπρωμένο του για το ότι όταν θα ξυπνήσει όλα πάλι σκατά θα είναι-ένα είδος ποινής,όχι μπατσικής-δικαστικής,άτυπης ποινής της φύσης- αλλά συνάμα είναι οι πιο μεγάλες παύσεις,τζούρες από σκέτο οξυγόνο,που παίρνει ο απαγγέλων για να τονίσει τα δυνατά σημεία στο ποίημα.Εκεί που ξυπνά και σα νεκρός για δυο δεύτερα στέκεται καθιστός,μα ξαφνικά με τα σημαδεμένα μπράτσα του σαν να σπρώχνει τη γη όλη,κάτω ακουμπά και σηκώνεται.Για αλλη μια φορά,για αλλη μια μέρα,για άλλο ένα ψεύτικο σήμερα.
Αυτοί που στον δρόμο,το σπίτι του δηλαδή,τον κοιτούν και λοιδορούν και χλευάζουν,είναι αυτοί που δεν θα καταλάβουν την ποίηση(δεν θα καταλάβουν ποτέ τίποτα δηλαδή).Αυτοί που βλέπουν μόνο λέξεις τυπωμένες ή γραμμένες σε μια σελίδα χαρτί ή μια συσκευασία από τόνο ή μια χαρτοπετσέτα και ποτέ δεν τους περνά από το μυαλό το τι οδηγεί τον άνθρωπο να αποτυπώσει τη σκέψη του,πολλές φορές όσο εγώ εδώ αισχρά,άλλες τρυφερά και άλλες με τόσο,ω ήλιε μου,μα τόσο πάθος!Αυτοί λοιπόν είναι ο καλύτερος λόγος ύπαρξης για την ποίηση διότι αν όλοι εκτιμούσαν αυτά που γράφονται και τα σέβονταν και τα αγαπούσαν,θα ήμασταν χαμένοι αιώνια μες το όνειρο του αστέγου...
Μα το πιο δύσκολο απ'όλα και νομίζω το πιο σημαντικό είναι αυτοί που αγαπούν και νοιάζονται τον άστεγο.Αυτοί που κάθε λεπτό που περνά τον σκέφτονται και στο μυαλό τους τον έχουν,χωρίς όμως να μπορούν να κάνουν κάτι για να αλλάξουν ριζικά την κατάστασή του.Είναι στο μυαλό μου όλη αυτή η κατάσταση σαν μια χημική αντίδραση στην εξέλιξή της.Χωρίς να θέλω να φανώ καμπόσος ή να πω πως απάντησα στον Σοπενχάουερ και τον Νίτσε ,αυτή η "αντίδραση",καμωμένη από ανθρώπινους χαρακτήρες και συναισθήματα,λόγια που ειπώθηκαν,στάσεις που κρατήθηκαν,υποσχέσεις που δόθηκαν και πάρθηκαν ξανά,ανθρώπους που τους αφορούν άμεσα ή έμμεσα οι καταστάσεις αυτές-τους κάνουν χαρούμενους ή λυπημένους,γεμάτους ή κενούς-κι ανθρώπους που θέλουν να μιλήσουν για τις καταστάσεις αυτές, ή να δώσουν σε άλλους ανθρώπους να καταλάβουν πως βιώνουν οι ίδιοι τις καταστάσεις αυτές είναι η αρχή της γέννησης του δράματος.
Είναι ο άστεγος θύτης ή θύμα μιας κατάστασης που γεννά ποίηση;Από τα χιλιοκατουρημένα γιαπιά και τα παγκάκια,στα στέκια που πουλιέται κι αγοράζεται ο έρωτας,από τις μουντές μονοκατοικίες στα προάστια που πατεράδες βιάζουν και ασελγούν πάνω στα παιδιά τους,έως τα απόκρημνα βράχια που οι εραστές σφραγίζουν την αγάπη τους με ένα σάλτο και το ίδιο τους το αίμα,ψάξε για τα στοιχεία που γεννούν την ποίηση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου