Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

νο1

Τρεμάμενα χέρια στην παγωνιά του μυαλού.Οι μυρωδιές των θεών δίνουν μόνο λίπη,τρόμο και μια παράξενη δύναμη να συνεχίσω να ζωγραφίζω,αυτό το πορτρέτο της άχαρης ψυχής μoυ.Ο ουρανός άρχισε να κλαίει ή να με κατούρα.Δεν έχω δύναμη να αποκριθώ.Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να θυμάμαι το άπλετο φως του ήλιου σου και να πόνο,με τον αέρα να γδέρνει το σκαμμένο μου πρόσωπο.Οι φασουλήδες ξεπετάχτηκαν πάλι από τα κουτιά τους και στη μεριά του μυαλού,όπου κατοικεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι μου,η κουτουράδα μου,κουρασμένοι και κουραστικοί συνάμα,πλάγιασαν.Αυτό που θα'θελα είναι αυτό που νομίζω πως έχω και που επιμένει να εξερευνεί τις ρωγμές τις ψυχής μου,απ'την οποία μπορεί να καλύψει όποιο κενό θέλει,φτάνει μόνο πραγματικά να το θέλει.
-Δεν αντέχω άλλο την παρορμητικότητα της λύπης μου-θέλω να με αρνηθείς.Να πεις πως δεν υπάρχω,αν κι αυτό είναι που φοβάμαι περισσότερο.Αυτό που δεν θέλω είναι αυτό που αρνείσαι. Συγγνώμη για όλα... ο ουρανός έπαψε να κλαίει κι εγώ νομίζω πως πεθαίνω.