νο3

Μισώ τα τριαντάφυλλα. Τις τριανταφυλλιές πάλι όχι. Αν βρίσκεσαι σε μέρος,κάπου στο Κερατσίνι υπάρχει ένα σίγουρα,που ανθούν πολλές μαζί και μπλέκονται μεταξύ τους,μπορείς με ένα σάλτο να βρεθείς πάνω τους. Έπειτα να αρχίσεις να προσποιείσαι πως κολυμπάς,ανάμεσα στα αγκάθια τους και τα κλαδεμένα τους κλώνια,αψηφώντας τον τυχόν πόνο. Δέκα λεπτά περίπου είναι αρκετά. Μετά σέρνεσαι έξω,τσεκάρεις την ώρα. Ωραία,πρέπει να κοιμάται έως τώρα.Ξεκινάς για το σπίτι.Φτάνοντας την βρίσκεις πράγματι να κοιμάται. Τραβώντας τα σκεπάσματα κουρνιάζεις δίπλα της,αγκαλιάζοντας την με το χιλιοπληγωμένο από τ'αγκάθια χέρι σου. Δούλευε όλη μέρα.Ίσα που ψέλλισε "μωρό μου" και αποκοιμήθηκε πάλι. Μετά περιμένεις ή αν μπορείς κοιμάσαι και συ.Ώσπου να έρθει το πρωί και ξυπνώντας να σε αντικρίσει γεμάτο αίματα,αφήνοντας ένα ουρλιαχτό "Γιάννη τι έπαθες;". Ήθελα να σου φέρω τριαντάφυλλα αλλά ξέρεις...Έτσι είπα να έρθω εγώ,γεμάτος εκδρορές και βαμμένος κόκκινος απ'το αίμα μου,μήπως και καταλάβεις τι σημαίνεις για μένα. Να σου πω σ'αγαπώ,μη φοβάσαι έμπρακτα.

Ναι,ναι,οι τριανταφυλλιές μου το'καναν αυτό. Συγνώμη που μισώ σας τριαντάφυλλα...