Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

νο29

για την νιαρ...
ζηλεύω με όλο μου το είναι.
 Το '97 η αγαπημένη μου φίλη και καθηγήτριά μου των αγγλικών miss Tina,Αυστραλέζα που σπούδασε στο Λονδίνο και εργάστηκε επί συναπτά έτη στην Ολλανδία νοσηλεύτρια πριν αγαπήσει τον Έλληνα άντρα της και έρθει στην Ελλάδα(huge story yeah!),μου έκανε ένα τηλ. στο σπίτι(no mobiles yet) να περάσω από το φροντιστήριο(είχα τελειώσει με το proficiency ήδη) να με τρατάρει από το ταξίδι της στον Ισημερινό...
 Φτάνοντας θα γνωρίσω τον Alex και τον Sammy,gay ζευγάρι,φίλοι της χρόνια τότε,Λονδρέζοι μόνιμα εγκατεστημένοι στην Ολλανδία,που πήγαν μαζί το ταξίδι και θα έμεναν μερικές ακόμη μέρες στο εξοχικό της Tina στην Ελλάδα.
 Η ίδια καθώς εγώ μιλούσα με τα παιδιά αυτά,παιδιά τρόπος του λέγειν αφού ήταν πάνω από πενήντα και οι δύο,ανοίγοντας ένα γαλάζιο backpack που είχε σχεδόν πάντα μαζί της έβγαλε μια χάρτινη συσκευασία,μια καφεκίτρινη χάρτινη συσκευασία,και μου την έδωσε λέγοντας μου "here you are my dear Johny,a little gift from our trip,with all of my love!" με εκείνη την αυστραλέζικη μπερδεμένη με βαριά αγγλικά προφορά της.Δεν θα ξεχάσω την μυρωδιά αυτού του χαρτιού συσκευασίας ποτέ!Ήταν λες και βρέθηκα στην "αποθηκούλα"(έτσι το περιέγραψαν το μαγαζί απ'όπου αγόρασαν το δώρο μου και από ό,τι κατάλαβα ήταν κάτι σαν τοπική βιοτεχνία) στο Εκουαδόρ.Μου θύμισε τα παλιά,δικά μας μπακάλικα των '80ς που μάλλον εσύ δεν πρόλαβες μικρό,καλό μου...
 Έκοψα με θρησκευτική ευλάβεια το σιλοτέιπ που συγκρατούσε το χαρτί και τότε είδα τα δώρα μου!Τρεις πλάκες bitter σοκολάτα και ένα μπουκάλι ρούμι,όλα παραγωγής Εκουαδόρ και ειδικότερα της βιοτεχνίας που τα παιδιά ανέφεραν σαν αποθηκούλα που σου είπα πριν.Η χαρά μου δεν θα τελείωνε εκεί αφού είδα πως οι τρεις σοκολάτες που ήταν δεμένες με παλιομοδίτικο,φυτικό σπάγκο,επάνω στον περίτεχνα δεμένο κόμπο τους είχαν και ένα δίφυλλο joint..Ο Alex με ένα μειδίαμα που πρόδιδε πως είχε δοκιμάσει το "πράμα" και ενώ οι υπόλοιποι χασκογελούσαν μου εξήγησε πως το αγόρασαν από έναν περουβιανό και ήταν το μόνο αγαθό της συσκευασίας που δεν ήταν made in Εκουαδόρ αλλά από το Περού,σύμφωνα πάντα και με τον τύπο που το ψώνισαν...Μου είπε ακόμα πως συχνά με τον ίδιο τρόπο,ανάμεσα σε σοκολάτες κι άλλα candies,περνούσαν κανένα joint για φίλους στα ταξίδια που έκαναν με το αεροπλάνο.Μην ξεχνάς είμαστε στο '97 και τα twin towers δεν είχαν πέσει,οπότε και τα πράγματα όσο αφορά την "ασφάλεια" στα αεροπλάνα ήταν διαφορετικά και σίγουρα πολύ πιο ελαστικά από ότι αφού έπεσαν-τα έριξαν...
 Καυλοτινέϊτζερ και θρασύς όσο δεν παίρνει τότε και έχοντας ακούσει πως η Tina έχει ακόμη μια ώρα μάθημα έπειτα τους πρότεινα να πάμε σπίτι της να πιούμε το ρούμι...Ε ναι,και το joint...Όπερ και εγένετο,περάσαμε μια φοβερή βραδιά κυρίως με εξιστορήσεις από τα ταξίδια των παιδιών που είχαν επισκεφτεί εξήντα επτά  χώρες παρακαλώ!
 Τελικά η Tina πέθανε από καρκίνο 3 χρόνια μετά,την είχε στεναχωρήσει που ο άντρας της έβλεπε μια μικρή και την πήρε η κάτω βόλτα.Έχω ακόμη επιστολές της που αποφεύγω να της διαβάζω γιατί βουρκώνω...
 Θα πάρω μια μέρα το Cockatiel που σου είχα υποσχεθεί,καλή μου Tina και ξέρεις πως θα το πω...Τ-Rex (χαχαχαχα γαμώ το χριστό μου)

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

νο28

Βαρύ φορτίο η μοναξιά

η αγρύπνια φέρνει πόνο

και τα φαρμάκια χάνονται

μ'άλλα φαρμάκια μόνο.


Γυρνώ την κεφαλή ψηλά

τον ήλιο ν'αντικρίσω

 βλέπω καπνούς κι μηχανές

και γέρνω πάλι πίσω.


Στιχάκια μου τη μουσική

ψάχνω για να σας ντύσω

μες στου Μαρτιού την παγωνιά

στης πόλης μες το γκρίζο.

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

νο27

Ήλιε μου,κάνε μου τη χάρη
κι μια μέρα-που νύχτα θα μείνει-μη βγεις.
Πείσμα σε αυτούς όλους που δεν σ'εκτιμούν,
δε σ'αφήνουν να χαϊδέψεις τα κορμιά και τις ψυχές τους
και με σύννεφα μαύρου καπνού προσπαθούν να σε εξαφανίσουν.
Κι έλα σε μένα να σε κρύψω μέσα στο πανωφόρι μου.
Να σ'αγγίξω,να καώ,ποτέ ξανά να μην τους αντικρίσω.
Σαν το παλιό καλό κενό...

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

νο26

Οι πιο όμορφες στιγμές της νιότης μου
σκόνη καφέ,πικρή
μπροστά απ'το λιπαρό μου προσωπείο.
Δύσκολα αρθρώνω λέξεις,
εύκολα τις ξεχνώ,τις αφήνω πίσω...
Όλα αυτά που αγάπησα ισόποσα
με όλα αυτά που μισώ.
Όλη η αμφισβήτησή μου
στρέφεται εναντίον μου.
Εικόνες απ΄την Πρέβεζα,
το σκηνικό άκρως Καρυωτακικό.
Εξηκονταρχίες οι μπάτσοι,
μπάντα ο θόρυβος της
άρρωστης πόλης.
Βιβλιάρια και καταθέσεις,
κάθε βράδυ σχεδόν στο κέντρο.
Χέρια,πρόσωπα στιγματισμένα
χορεύουν,χτυπιούνται,ματώνουν δίπλα μου.
Φύση,πανέμορφη αδερφή μας,
μας ταλαιπωρείς,μας σκοτώνεις και μας ανασταίνεις!
Δεν ψάχνουμε για τις αιτίες,δε ζητάμε αφορμές,
μόνο λύτρωση!


Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

νο25

  Η ανάρτηση είναι αναδημοσίευση από το παλιό μου μπλογκ που πλέον υπάρχει μόνο για προσωπικούς λόγους,ένα είδος σημειώσεων,τον λόγο για τον οποίο και πραγματικά φτιάχτηκε...

 Παραθέτω τα παρακάτω κείμενα από το site του Μανώλη Ρασούλη,από το τμήμα με τα σχόλια που έκανε κατά καιρούς.Αναφέρεται στο Νιόνιο και τις κωλοτούμπες του σε σχέση με την δική του φυγή από την Ισπανία καθώς και για την εποχή που άρχισε να το παίζει,όπως λέει ο ίδιος ο Ρασούλης,συντηρητικός.
Ο Σαββόπουλος έστειλε συλλυπητήρια σε όλους μας αλλά πολύ φοβάμαι πως θα ήταν θέλημα του ίδιου του Ρασούλη,να του επιστραφούν προσωπικά...
<<Όταν, φεύγοντας για την Ισπανία, δήλωσα δημόσια ότι η καταδίωξη μου είναι πολιτική, με κατηγόρησαν και με απομόνωσαν ακόμη και φίλοι, ότι ανάβω μια φωτιά και καίγομαι. Όμως όταν, αντιστρόφως ανάλογα ο Διονύσης Σαββόπουλος προσχωρεί στο ΠΑΣΟΚ το κράτος και παρακράτος ( βλέπε διαπλεκόμενο κράτους - ιδιωτίας ) του παρέχουν τον προστατεύουν, τον κολακεύουν, άλλο που δεν θέλει κι αυτός έχοντας χάσει τον ομφάλιο λωρό. Γιατί όμως οι φίλοι � μήπως και αυτή κουρνιάσανε στην κρατική φάτνη; - στην περίπτωση του Νιόνιου δεν διαπιστώνουν πολιτική σκοπιμότητα και σε μένα διακρίνουν μόνο δικαστική; (νομιμοποιώντας έτσι τον τυχόντα δόλο των μηνυτών μου και τον μην έχοντα δικαιοδοσία δικανικό λόγο να κρίνει και να καταδικάζει ιδεολογικούς όρους). Γιατί; Why Delila?>>
....................................................
<<Ουσιαστικά το τραγούδι «Αχ Ελλάδα σ� αγαπώ» το έστειλα για να προβοκάρω το Σαββόπουλο που ήταν στην επιτροπή με διάφορους εφοπλιστές, και είχε αρχίσει να πασάρει την εικόνα του συντηρητικού. Νομίζω ότι το πέτυχα. Γιατί όταν τελείωσε η παράσταση και βρισκόμασταν σε κήπο ξενοδοχείου σε δεξίωση, με έβλεπε, μ� έβλεπε από μακριά, στριφογύρναγε, με πλησίαζε με σπειροειδής κινήσεις, και πλησιάζοντας με επί τέλους μου είπε: το ξέρεις ότι το ύφος σου είναι αντιπαθητικό; Λέω να μην ξαναμιλήσουμε για τρία χρόνια. Όπως θες του απάντησα.(ήταν πολύ καλός μου φίλος αν και η φιλία δεν είχε να κάνει με την λογική και τη σύνεση). Πραγματικά αρκετό καιρό δεν βρεθήκαμε. Όμως όταν πήγα στην ΛΥΡΑ με το ντέμο των Κατσιμίχα ήταν διευθυντής παραγωγής. Χτύπησα την πόρτα του. Στήθηκα στην μπασιά. Με κοίταξε για κάνα λεπτό, μετά πετάχτηκε απάνω και φώναξε: Τι περιμένουμε, ας φιληθούμε. Φιληθήκαμε, Όμως τότε δεν του άρεσαν οι Κατσιμίχα � μπορεί για άλλους λόγους από την αισθητικήν τους � και αρνήθηκε να βγάλει το δίσκο τους. Ίσως επειδή ο Πάνος που συμμετείχε στους Αχαρνίς στο Live δεν θέλησε να έρθει στη δισκογράφηση κι έφυγε τότε στη Γερμανία. Πάντως ήμασταν κολλητοί με τον Νιόνιο, δεν με αναφέρει ποτέ στις συνεντεύξεις του, σαν να μην έπαιξα ένα ρόλο στη ελληνικό τραγούδι τα τελευταία 25 χρόνια, κι όχι για μένα, αλλά γι αυτόν που παίζει με τις αξίες όπως και όποτε του καπνίσει και συμφέρει τον ίδιο. Εντύπωση μου δημιούργησε το γεγονός ότι στο δικαστήριο όταν είχα, τον κάλεσα � ενώ στην πρώτη δίκη δεν τον κάλεσα αυτόν και την ’σπα από τακτ και δημιούργησα μια καταστροφή εις βάρος μου � βρήκε να πει ότι: ο Ρασούλης έχει τη μανία να κάνει κριτική κι ο Νταλάρας έχει τη μανία να μη δέχεται κριτική. Εγώ, γι αυτόν με χτύπησαν ύπουλα, αυτόν υπερασπίστηκα, στη συναυλία του, δηλαδή στο σπίτι του με χτύπησαν, αντί σαν οικοδεσπότης και φίλος και δημογέροντας να βγει να απαιτήσει τάξη, μ� ένα σοβαρό τρόπο δημιούργησε χάος γιατί αυτό τον συνέφερε για να με παροπλίσει αφού ιδεολογικά είχα � και έχω � πολύ ανθρακικό κι έφερνα και την περίπτωση OSHO στην Ελλάδα κάτι που του απείλησε την εικόνα και το ρόλο απόλυτα, γι αυτό επεδόθη επιδεικτικά σ� ένα ζουρλοπατριωτισμό (την εικόνα του προστάτευε καταστρέφοντας ουσιαστικά την προσφορά του σαν ιδεολογική περίπτωση).
Προτιμά τον Νταλάρα και αναφέρεται σ� αυτόν και κάνει εκπομπές μαζί του, γιατί δεν τον απειλεί σαν περίπτωση. Εμένα � όπως όλοι κάνουν � με απομονώνει κι έτσι βαυκαλίζεται ότι γλίτωσε από μένα ή τη διαλεκτική των πραγμάτων. Την ίδια συμπεριφορά έχουν όλοι οι μηχανισμοί στην ενθάδε κοινωνία ακόμη κι ο Ριζοσπάστης που μου δήλωσε ότι δεν θα μου βάλει ούτε διαφήμιση και προτιμά να πάρει συνέντευξη από τον Μητσοτάκη π.χ. παρά από μένα που τον απομυθοποιώ.>>

.................................................
<<Μου κανε επίσης αλγεινή εντύπωση η στάση του παλιόφιλου Διονύση Σαββόπουλου για τον οποίο πήγαινα επί Χούντας με την ’σπα στην φυλακή να του πάμε φαΐ και τσιγάρα � λες και ήταν χθες � (και για τον οποίο ήρθε ο Νταλάρας τότε στο Ολυμπιακό το ΄83 προτού αρχίσει η συναυλία του Νιόνιου, και με χτύπησε κάτω στα υπόγεια του σταδίου ) μιλώντας στη γιορτινή εκπομπή Έλληνες στην ΝΕΤ , άρχισε να προσθαφαιρεί, να βαθμολογεί και με ελλειπτικές κινήσεις σκιαγράφησε την κορυφή της πυραμίδας , χρησιμοποιώντας μάλιστα ατυχείς φράσεις του τύπου : ο Χατζιδάκις είναι καλλίτερος απ΄ τον Θεοδωράκη, η ο Ξαρχάκος είναι καλλίτερος απ΄ τον Λοϊζο � που και έτσι να ταν για λόγους τάκτ δεν μπαίνει έτσι � διότι μπορεί εύκολα να υποθέσει κανείς ότι επειδή ο Ξαρχάκος ζει ενώ ο Λοϊζος δεν ζει κολάκεψε για χί λόγους τόν ζώντα και ούτω καθεξής.

Ο Σαββόπουλος είναι μια εξαιρετική περίπτωση για τον νεοελληνικό πολιτισμό αλλά τα τελευταία χρόνια η αισθητική του ιδεολογία και η ιδεολογικοηθική του ιδεολογία βρίσκεται σε μια εμφανή κάμψη.

Αυτό που θέλω να πω εν κατακλείδι και παρ� ότι υπήρξαμε φίλοι και τον αγάπησα και τον αγαπώ είναι ότι εξακολουθεί να με καταπλήσσει με το να κάνει ρεσιτάλ αμετροέπειας ενώ προσπαθεί να παραστήσει τον ακριβοδίκαιο αναπαράγει μια πρωτοφανή αδικία, χάνοντας εντελώς την αντικειμενικότητα για εγωιστικούς λόγους και λόγω γήρατος. Ακροβατώντας και υποκρινόμενος τον κριτή στην Δευτέρα Παρουσία του ελληνικού τραγουδιού, αναφερόμενος στον Νίκο Πορτοκάλογλου ως ο καλλίτερος της πρόσφατης περιόδου. Και θα το δεχόμουνα- αν ήταν κι έτσι. Όμως είναι γνωστό ότι τόσο ο Σαββόπουλος όσο και ο Πορτοκάλογλου έχουν τον ίδιο ατζέντη τον Γιώργο Κυβέλο με τον οποίο εσύρθηκα πολλάκις στα δικαστήρια και καταδικάσθην � κατά τη γνώμη μου αδίκως διότι η πολιτεία δεν εμερίμνησε ώστε να ερευνήσει σε επίπεδο Ασφάλειας για τα όσα κατά καιρούς δηλώνω δημόσια, πως π.χ γίνεται στις περιπτώσεις των φόνων.

Ανάφερε επίσης ως μια απ� τις καλλίτερές του εκπομπές � πράγματι ήταν εκτυφλωτικής ομορφιάς η σκηνή που αλληλοσπρώχνονται στις βάρκες � αυτήν μετά του τραγουδιστή Νταλάρα, και πάλι σημειώνει τις τον κοινό φίλο τους Γιώργο Κυβέλο εσαεί μάρτυρα κατηγορίας εναντίον μου στις μηνύσεις του εν λόγω τραγουδιστή εναντίον μου.

Δίνοντας επομένως � ο Νιόνιος � εμμέσως χειροτονώντας τους ημέτερους του ως κάλλιστους , δηλαδή τους ακαταδίωκτες μου τους Ιαβέρηδες μου, και σιωπώντας για την πρωτοποριακή και λειτουργική δουλεία που κάνω από το �63 στην δύσκολη αρένα του νεοελληνικού πολιτισμού πετυχαίνει διπλό γκολ. Με πετάει έτσι κι αλλιώς στον Καιάδα της λήθης και της υποτίμησης.

Σίγουρα θα υπάρχει σοβαρός λόγος εκ μέρους του για να το πράττει.

Υποψιάζομαι ότι με θεωρεί κάπου, ως κίνδυνο για την υποκριτική του η μάλλον την υποκρισία του. Μπορεί και να είμαι. Όχι ως ανταγωνιστής στο καλλιτεχνικό πεδίο. Αλλά στην ιδεολογική προσφορά σίγουρα είμαι καλλίτερος.

Ως ύφος ήθος είμαι ανωτέρος και έχω συνείδηση του λόγου μου.

Κάποτε, μια μέρα του �66 τότε που ήμασταν νέοι και φουριόζοι- και απένταροι βεβαίως βεβαίως � μένοντας μαζί με τον Διονύση στο σπίτι του Λοϊζου κι έχοντας εγώ ένα κοσάρι πετάχτηκα και πήρα μια μερίδα πατάτες και καθώς τρώγομε από κοινού τον ρώτησα : πες μου αλήθεια Διονύση ποιοι είναι οι καλλίτεροι αυτή τη στιγμή στο ελληνικό τραγούδι;

Η απάντηση: Ο Θεοδωράκης , Ο Χατζιδάκις , κι εγώ . Έμεινα με το πιρούνι και την πατάτα άγαλμα. Κι όμως είχε δίκαιο. Είχε συνείδηση του τι έλεγε. Έτσι κι εγώ τώρα κι ας μένουν μερικοί άγαλμα διαβάζοντας αυτά. Έτσι έχουν τα πράγματα, αυτά τα έκανε η διαλεκτική και η φορά των πραγμάτων.

Ο Σαββόπουλος είναι μια σταθερά για το νεοελληνικών πάνθεον αλλά μία διαθλασμένη πλέον σταθερά. Κι αν με ρωτούσαν κάποιοι ποιόν θα ταν καλλίτερο να στρέψει και να πιστέψει τον Σαββόπουλο η εμένα θα λεγα απερίφραστα εμένα.

Σίγουρα ο OSHO σαν περίπτωση είναι ανώτατη.

�Όταν την σύστησα στους πανέλληνες και στον Διονύση, ο τραγουδοποιός τσίτωσε , αισθάνθηκε ανασφαλής που σαν εμπνευσμένος δεν θα πρεπε, σαν συνετός έπρεπε να αισθανθεί την γκάμα και την ιεράρχηση αξιών και εξουσιών από τη φύση και τη θέση των πραγμάτων κι όμως αντέδρασε � εκ πρώτης όψεως φυσιολογικά εκφράζοντας την ποικίλη ανασφάλεια του φτάνοντας σε βαθμό αυτογελοιοποίησης γενόμενος βασιλικώτερος του βασιλέως στον εθνικισμό και στις τακτικές λασπολόγησης όσο αφορά ton OSHO. Έμενα προσωπικά δεν με πεισε ότι στο βάθος είναι πατριώτης η ότι είναι θρησκευτικός. Χρησιμοποιεί την εικόνα του σαν πανοπλία, σαν καβούκι και μοιάζει σαν θύμα στην σαγήνη της ίδιας της αράχνης των αντιδράσεών του. Ως προς την εικόνα του έχει παλέψει σκληρά. Όμως δεν μπόρεσε να περάσει τον προθάλαμο του φουσκωμένου εγώ του και να διαβεί από την χώρα του ποιητή στην σφαίρα του Μύστη.

Αυτό που μπορώ να βεβαιώσω είναι ότι θητεύοντας κοντά του για χρόνια βοηθήθηκα να καταλάβω τι είναι ο ποιητής και τι είναι ο Μύστης και βοηθήθηκα να πάω ασκημένος και προετοιμασμένος στον μεγαλύτερο πνευματικό δάσκαλο όλων των εποχών του OSHO που συμπεριελήφθη από το ΤΙΜΕ � και παρότι καταδιώχθηκε απ� όλα τα κατεστημένα του κόσμου και δολοφονήθηκε από την ΣΙΑ- στις χίλιες προσωπικότητες που διαμόρφωσαν τον περασμένο αιώνα.

Δεν είναι ένα θέμα που το κλείνω σχηματικά με μια μονοκονδυλιά και θα επανέρχομαι για να φωτίζω τις όποιες και πολλές πτυχές και διαστάσεις του.>>




Συλλυπητήρια Σαββόπουλε!
Αντίο Μανώλη.

Κυριακή 2 Μαρτίου 2014

νο24

 "Η επιστήμη απέτυχε από τη στιγμή που έπαψε να αντιμετωπίζει τον έρωτα σαν οποιαδήποτε άλλη ασθένεια με συμπτώματα παθολογικά.Παρακούοντας χιλιάδες τραγούδια και ποιήματα(και πεζά)αφηγημένα,παραβλέποντας άλλα τόσα χαραγμένα δέντρα,παγκάκια και τοίχους,είπε,διά των αντιπροσώπων της,πως από έρωτα δεν πέθανε κανείς!
 Απορώ πως 'μεις,η τόσο σοφή γενιά του ίντερνετ,δεν έχουμε υιοθετήσει τον έρωτα σαν ύψιστη κατάρα και μείναμε στον καρκίνο των περασμένων δεκαετιών..."
 Σκέφτηκα αυτά κι ο φτερωτός θεός,ξύνοντας τα άτριχα αρχίδια του και φτύνοντας στο μοναδικό βέλος με βεντούζα που είχε στην φαρέτρα του,το τοποθέτησε στο από μουριά και έντερα αιλουροειδών τόξο του και με μια χωρίς κόπο βολή σημάδεψε και πέτυχε το τελευταίο γράμμα από το "ψιλικά" της τζαμαρίας του απέναντι μαγαζιού.
ΜΑΤΩΣΑ
Το "σ'αγαπώ" είναι η αιχμηρότερη των φράσεων!