κάτι πρωινά που στο πατρικό μου τα καλοκαίρια,σαν καλοκουρδισμένο ρολόι,ο θόρυβος από εκατοντάδες φτερά που έρχονται σε επαφή με τα φύλλα της λεμονιάς όπως μικρά πουλιά ξεπετούν ουρλιάζοντας,με ξυπνά κάθε μέρα στις τέσσερις
κάτι πρωινά που προσπαθώ να κρύψω την άσχημη ανάσα μου με ένα αμήχανο χαμόγελό μου και συ αφοπλιστικά με φιλάς στο στόμα.
κάτι πρωινά που με το κεφάλι γεμάτο ακόμα από το προηγούμενο βράδυ και σκαλωμένος στο ότι ανοίγοντας το παντζούρι θα συνεχίζεται η βροχή και ο κωλόκαιρος,διαψεύδομαι πανηγυρικά καθώς την επόμενη στιγμή ο ήλιος μου χαρίζει ένα θερμό λουτρό ενέργειας και μια εμμονή με το "να παίζει το τρανζίστορ" που θα με ακολουθεί όλη μέρα σε λούπα,από το χημικό σάμπλερ της σκέψης μου.
κάτι πρωινά που νομίζοντας πως θα λιποθυμήσω από την πείνα αγοράζω τυρόπιτα αλλά μόλις βλέπω τον τύπο που ξυπνά στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας πιο κάτω καταλαβαίνω πως δεν πεινάω και τόσο και τη μοιράζομαι μαζί του.
κάτι πρωινά που τσεκάροντας στα γρήγορα το μέηλ(και καθώς προσπαθώ να συντηρήσω και να καταπραΰνω τις έξης μου,με την πρώτη γουλιά βιαστικά ετοιμασμένου καφέ σε συνδυασμό με την πρώτη τζούρα καπνού) πέφτω σε ένα κάποιου συντρόφου που γνώρισα πρόσφατα και ξεφυσώντας διαβάζω πράγματα όπως "χαίρομαι όταν γνωρίζω ανθρώπους στο δρόμο,εκεί που οι πρακτικές της εξουσίας "εξαργυρωμένες" παίρνουν υπόσταση -φτώχεια,ρατσισμός,καταστολή,κοινωνικός κανιβαλισμός,ραγιαδισμός- παράδοξα γεννιούνται οι πιο υγιείς και ειλικρινείς σχέσεις.αυτές οι σχέσεις που κάνουν τον άνθρωπο πιο άνθρωπο και τους ανθρώπους φίλους και συντρόφους.".
κάτι πρωινά που με βρίσκουν άυπνο να ακούω όλο το "dawn" για άλλη μια φορά στη ζωή μου κι ανατρέχω σε εκείνο το πρωί του μάη,με το ζεστό κόκκινο κρασί να χάνεται μέσα στο κόκκινο του ουρανού σαν σηκώσαμε τα ποτήρια να πιούμε στους όρκους μας,σπαρμένοι ανάμεσα στον χρόνο σαν ατμόπλοια σε αχανή μακρινό ωκεανό,φοβισμένοι από τον χρόνο-επιζώντες κανόνων που έχουν επιβληθεί από άγνωστες δυνάμεις- και παρόλα αυτά όλοι ήμασταν εκεί.
κάτι πρωινά που η διακοπή του βιολογικού μου ύπνου δε σημαίνει αυτόματα την πλήρη διακοπή της επικοινωνίας με το υποσυνείδητο και το "δοχείο" της πραγματικότητας μένει άμορφο και γίνεται εύπλαστο.
κάτι τέτοια πρωινά,γουστάρω τόσο που υπάρχω ακόμα...
κάτι πρωινά που προσπαθώ να κρύψω την άσχημη ανάσα μου με ένα αμήχανο χαμόγελό μου και συ αφοπλιστικά με φιλάς στο στόμα.
κάτι πρωινά που με το κεφάλι γεμάτο ακόμα από το προηγούμενο βράδυ και σκαλωμένος στο ότι ανοίγοντας το παντζούρι θα συνεχίζεται η βροχή και ο κωλόκαιρος,διαψεύδομαι πανηγυρικά καθώς την επόμενη στιγμή ο ήλιος μου χαρίζει ένα θερμό λουτρό ενέργειας και μια εμμονή με το "να παίζει το τρανζίστορ" που θα με ακολουθεί όλη μέρα σε λούπα,από το χημικό σάμπλερ της σκέψης μου.
κάτι πρωινά που νομίζοντας πως θα λιποθυμήσω από την πείνα αγοράζω τυρόπιτα αλλά μόλις βλέπω τον τύπο που ξυπνά στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας πιο κάτω καταλαβαίνω πως δεν πεινάω και τόσο και τη μοιράζομαι μαζί του.
κάτι πρωινά που τσεκάροντας στα γρήγορα το μέηλ(και καθώς προσπαθώ να συντηρήσω και να καταπραΰνω τις έξης μου,με την πρώτη γουλιά βιαστικά ετοιμασμένου καφέ σε συνδυασμό με την πρώτη τζούρα καπνού) πέφτω σε ένα κάποιου συντρόφου που γνώρισα πρόσφατα και ξεφυσώντας διαβάζω πράγματα όπως "χαίρομαι όταν γνωρίζω ανθρώπους στο δρόμο,εκεί που οι πρακτικές της εξουσίας "εξαργυρωμένες" παίρνουν υπόσταση -φτώχεια,ρατσισμός,καταστολή,κοινωνικός κανιβαλισμός,ραγιαδισμός- παράδοξα γεννιούνται οι πιο υγιείς και ειλικρινείς σχέσεις.αυτές οι σχέσεις που κάνουν τον άνθρωπο πιο άνθρωπο και τους ανθρώπους φίλους και συντρόφους.".
κάτι πρωινά που με βρίσκουν άυπνο να ακούω όλο το "dawn" για άλλη μια φορά στη ζωή μου κι ανατρέχω σε εκείνο το πρωί του μάη,με το ζεστό κόκκινο κρασί να χάνεται μέσα στο κόκκινο του ουρανού σαν σηκώσαμε τα ποτήρια να πιούμε στους όρκους μας,σπαρμένοι ανάμεσα στον χρόνο σαν ατμόπλοια σε αχανή μακρινό ωκεανό,φοβισμένοι από τον χρόνο-επιζώντες κανόνων που έχουν επιβληθεί από άγνωστες δυνάμεις- και παρόλα αυτά όλοι ήμασταν εκεί.
κάτι πρωινά που η διακοπή του βιολογικού μου ύπνου δε σημαίνει αυτόματα την πλήρη διακοπή της επικοινωνίας με το υποσυνείδητο και το "δοχείο" της πραγματικότητας μένει άμορφο και γίνεται εύπλαστο.
κάτι τέτοια πρωινά,γουστάρω τόσο που υπάρχω ακόμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου