νο23

Μαύρα φλάϊτ και ακμή στη μάπα.
Τα μαύρα φανελάκια δεκάδες και η ηδονή του να τα φοράς με τις ραφές προς τα έξω.
Ο νίκος ζούσε ακόμη κι ο βαγγέλης κι ο άκης και ο γιώργος και η ολυμπία.
Ζούσαν νομίζω και αυτοί που απλά νομίζουν ότι ζουν και σήμερα...
Βράδια και βράδια καθισμένοι στα χαλίκια στο ποτάμι,με οκαρίνες,κιθάρες ή απλά κασσετόφωνο.
Ρετσίνες,ούζο και ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σου από αλκοόλ το οποίο ήταν ξεχασμένο στα ντουλάπια των σπιτιών μας.
Τα τηλέφωνα τα χρησιμοποιούσαμε πιο πολύ για τα αμόρε μας μιας και το μπιλιαρδάδικο ήταν κοινό σημείο συνάντησης σαν έφτανε η ώρα να σμίξουμε.
Μια φορά μιλώντας με την τασία μεθυσμένος στο τηλέφωνο με πήρε ο ύπνος,δεν μου το έκλεισε,μετά καμιά ώρα που ξύπνησα με το ακουστικό να έχει τυλιχτεί γύρω μου είπα "ναι" και μου απάντησε,"περίμενα να ξυπνήσεις ακούγοντας dead can dance και ήταν σαν να ήμουν δίπλα σου".Πως να μην αγαπήσεις ένα τέτοιο πλάσμα;
Βιβλία και βινύλια,κασσέτες και σκισμένες σελίδες,με κάθε λογής μαλακία ή μη που σκεφτόμασταν,αλλάζανε χέρια με ταχύτητα και συχνότητα που σπάνια έπαιρνε ο καθένας πίσω τα δικά του.
Από τα πιο γαμάτα μέρη ήταν τα πλυσταριά.Πρόχειρα στούντιο,καπνιστήρια,ξυδιαστήρια,γαμιστρώνες,πάντα βαμμένα με κόκκινα και μαύρα σπρέι ήταν οι "πολυχώροι" του τότε.
Ο γιάννης,που αργότερα πούλησε ένα κτήμα που είχε όλο κι όλο σε τρία άτομα και την έκανε για την κρήτη,κρατούσε τότε ένα καφέ σε ταράτσα,πολύ '80s,μου έμαθε τα west και δεκαοχτώ χρονάκια τώρα αυτά καπνίζω,αν εξαιρέσεις περιόδους αφραγκίας που καπνίζω και τα νύχια μου ακόμα.
Περίοδος μη φωτογραφίας,φωτογραφίες βγάζαμε αλλά όχι τους εαυτούς μας...Αυτό το κακό με το αυτοφωτογραφίζομαι του ίντερνετ σήμερα τότε θα ήταν σημάδι ψυχασθένειας.Ποιος θέλει να έχει τόσες φώτο με την κωλόφατσά του,θα σκεφτόμασταν...Και κοίτα τώρα να δεις...
Ήμασταν όλοι αυτοκαταστροφικοί,μερικοί παραμένουμε...
Στο τέλος της σχολικής χρονιάς του '97 παίξαμε μπάσο-κιθάρα με τον κωστή το schools are prisons μέσα σ'άλλα,στον χώρο εκδηλώσεων του σχολείου "και οι μπράβοι στέκαν και κοιτάζαν σαν χαζοί"...Ο κωστής είναι στην έκτη του κορυδαλλού πια,πενήντα χρόνια για τρομοκρατία...
Καρό πουκάμισα και μάρτινς μεταχειρισμένα,τσουλούφια και αγώνας για μακρύ μαλλί,έρωτες,κλάματα,σχέσεις και φιλίες που δεν σβήσαν με τον χρόνο,καταστάσεις κοινές και καταστάσεις τόσο ακραίες,μεθύσια,μαστούρες,τρεχάλες.Τότε που καταλάβαμε πως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.Τότε που καταλάβαμε ότι ανήκουμε σε τάξη,είμαστε γιοι και κόρες εργατών,είμαστε φτωχοί και μας πατάνε και είπαμε πως δεν θα περάσει έτσι,θα τους γαμήσουμε κάποια μέρα αργά ή γρήγορα,με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο!
Πιο συχνά στη ζωή μου νοσταλγώ την εφηβεία μου...