νο39

κοιτώ τη θάλασσα.

μου κάνει νεύμα να πάω προς αυτή

ενώ ταυτόχρονα μου φωνάζει "άντε πνίξου".

μπροστά θάλασσα,

πίσω δυο μάτια η πιο όμορφη θάλασσα.

ξυπνώ στο δωμάτιό μου.

η θεία μου η χίπισσα ακούγεται 

από την τιβί της διπλανής,

έξι παρά δέκα το πρωί

!μαριχουάνα σταρτ!

ποτέ δε μου άρεσε η βλαχοπούλου.

χιούμορ πανικού,

απόλυτη βεβαιότητα για την καλλιτεχνική της φύση.

πολύ καλλιτέχνης για μένα...

φόρεσα τον πυρετό 

και μια ασχήμια που βρήκα πρόχειρη 

στην ψυχολογία μου

κι έκανα να φύγω.

εν τέλει δεν είχα να φύγω από κάπου.

ήμουν ακόμη στη θάλασσα

και συ κει

μου κρατούσες το χέρι.

ευχαριστώ που μου κρατάς το χέρι.

ευχαριστώ όποιον έστω για λίγο

μου βάστηξε το χέρι.

και είναι όλοι αυτοί που χρεώνονται 

το ότι η ύπαρξή μου συνεχίζει ως τώρα...

βρίσκω την πιο βαθειά σιωπή μέσα μου.

την "εκπνέω" ως το στόμα.

σε κοιτώ στα μάτια,

κρατώντας τη με σφραγισμένα τα χείλη

και νοιώθοντάς την να μου γαργαλά

την στοματική κοιλότητα.

"και γω σ'αγαπώ" μου λες.

σε αγκάλιασα.

για πάντα.

κει που φυσούσε  ζέφυρος,
 δίπλα στη θάλασσα.